.بعيد ميدانم آنچه نوشته ام شعر باشد
.کاش از منظر بصری، شاعرانه ديدن باشند
.اگر آنچه ميخوانم همان باشد که خوانده ميشود، پس انتزاع دارد
.هر نوشته به دريای وب پرتاب ميشود و جزيره کوچک، منزل است
.کسی که آنرا ميابد يا به نقشه گنجی دست يافته و يا به اراجيفی از ناکجاآباد
پدرم که مُرد، يک عکس شد چسبيده به شيشه عقب ذهنم- پدرم که مُرد، چند سطر، سياه شد در روزنامه ای- که ميتوانست آنگونه خلاصه اش کند؟- پدرم با آن هيبت- پدرم به داخل شجره ناممان رفت و تاريخم شد- او پسر شد و من پدر-
شکاف نور روبرو باريکتر ميشود- سرما به ستون فقراتم نفوذ ميکند- از پشتِ جمجمه ام گويی موجودی ، بودنم را می مکد- می ترسم- تاريخم نيز پاک ميشود- گويی هرگز نبوده ام-
آخرين صدا، بوسه ات بر گوشم بود- دنياي سياه و ساكتم چون بلوري فروريخت- و تل قارچها و برگهاي پوسيده با زردي و گرمي- دنياي بي موسيقيم شيرين تر از هر نغمه اي است- مرا كور كن-
