يک برس مقابل آينه حمامم است، گذشته از نقش نمادينش در زندگیم ، کمی هم به خرابه های باستانی می ماند ، يادآور شکوهی پايان يافته است
.بعيد ميدانم آنچه نوشته ام شعر باشد .کاش از منظر بصری، شاعرانه ديدن باشند .اگر آنچه ميخوانم همان باشد که خوانده ميشود، پس انتزاع دارد .هر نوشته به دريای وب پرتاب ميشود و جزيره کوچک، منزل است .کسی که آنرا ميابد يا به نقشه گنجی دست يافته و يا به اراجيفی از ناکجاآباد