کارما

بچه که بوديم بعد از همه چی! برای ديکته هم محتاج اين و اون بوديم و چون هر شب يا مهمون داشتيم و يا مهمونی بوديم به هر کی مي گفتيم ديکته بگو به ما ، عين گداها يه جوری مارو مي زد به طاق طويله، يکی سرش گرم بود چرند مي گفت بنويسیم که اگه مي نوشتيم معلم درجا اخراجمون ميکرد، يکی ديگه مي خواست بره برای رقص ميگفت برو بگو فلانی بگه.خلاصه ما عين بچه های فال فروش مي چرخيديم و کاسب نبوديم.مي رفتيم پيش مامان ، مي گفت بگو اون بابای ... بهت بگه.مشکل غم فحش به پدر هم اضافه مي شد به مشکلات.مي رفتيم پيش پدر که مي گفت بيا پسرم بعد يک آجيلی، چيپسی چيزی ميذاشت تو دهن ما اصلاً يادمون مي رفت واسه چی رفته بوديم پيشش.به عمه مي گفتيم دو تا کلمه مي گفت و این که بقيه شو به خاله ات بگو.خلاصه تا آخر شب نه از مهمونی چيزی مي فهميديم نه از استرس ديکته خوابمون مي برد.از همه جالبتر نصف شب که مي شد خاله ام مي گفت بچه چرا نمي ری بخوابی چشمات شبيه کون خروس شده! ما هم که مستاصل بوديم ، مي گفتيم: ديکته مو ننوشتم هنوز.بعد در حالی که نچ نچ مي کرد و سر تکون مي داد می گفت هميشه ديکته تو مي ذاری آخر شب!